Eerlijk gezegd krijg ik meer en meer plezier in onze eetsnobblog. Er zijn zoveel onderwerpen, zoveel eindeloze recepten, lekkernijen, verhalen, gebeurtenisssen etc. die smeken om verteld te worden. De naam van onze blog (bedacht of veroorzaakt door Erwin Blom, @erwblo) is voor ons een geuzennaam geworden. Een vrijbrief om ongeconditioneerd en zonder enig belang over ons dagelijks genoegen te schrijven.
In een eerdere blogpost hebben we over het restaurant “Vuur” geschreven. Geen bijzondere kaart maar wel iets bijzonders, “Het flensje van Vuur”. Voortreffelijk. Al jaren komen wij, met enige regelmaat, in de brasserie “Stijl” in Laren (Brasserie Stijl, Naarderstraat 46, www.brasseriestijl.nl). Prachtige en zeer sfeervolle plek, groot en mooi terras, ruime parkeergelegenheid. Kortom, ideaal, maar de kaart …. die is gewoon, heel gewoon. Met voor mij 1 uitzondering, de carpacio met eendeleverkrullen. Daar rij ik dan toch maar weer voor om.Is hij goed gemaakt? Nou niet echt, want heel veel verkeerd kan je er niet aan doen. Inkoop goed, recept ook goed. Dat wil zeggen, waar ik nu werkelijk de pest aan heb is de terreur van rucola. In beginsel wellicht een prettige sla-soort maar in essentie bitter. En juist die uitgesproken smaak maakt dat het moeilijk combineerbaar blijkt. Des te vreemder is het dat in willekeurig welk restaurant met willekeurige welke gerechten vaak – en ten onrechte – rucola als vanzelfsprekend wordt geacht. Onbegrijpelijk, want die wat ‘harde’, bittere smaak laat zich wel zeker maar niet makkelijk combineren. Dat maakt overigens de “carpacio met eendeleverkrullen” in Stijl niet minder de moeite waard. Maar wanneer ik deze voortreffelijke carpacio bestel gaat het steevast gepaard met het verzoek om de rucola achterwege te laten.
Eetsnob 
Geef een reactie