Vliegtuig Amsterdam naar Madrid, korte overstap en dan door naar het gastvrije Gijon, een stad ter grootte van Utrecht aan de Noordkust van Spanje. Bij het dalen luisterde ik samen met mijn Spaanse buurman naar de informatie van de purser en keken elkaar bij toeval aan toen deze vertelde dat het 15 graden Celsius was. Een blik van verstandhouding want wij beiden vonden dat (hartje winter in Nederland, koud en vriezend) een aangenaam bericht. Dus ratelde hij even later in rap Spaans verder, over Gijon, de mensen maar uiteindelijk uiteraard ook over eten (daar praten wij maar ook Spanjaarden graag over). Hij tipte ons op een aantal restaurants waar we naar toe moesten gaan, waaronder El Hórreo (De Hooischuur, typisch voor Asturias, op palen!) in Antromero.
Enkele dagen later was het zover en in twee taxi’s lieten we ons naar El Hórreo brengen. Doordat we in het donker vertrokken waren we al snel gedesoriënteerd en na een klein half uur stopten we voor een restaurant in the middle of nowhere. Met piepende banden stoven de taxi’s weg en wij liepen naar de ingang. We waren aan de vroege kant en schoven dus, in het totaal verlaten lokaal, direct richting de bar. Daar werden welkom geheten door een half tandeloze rondbuikige man die (nadat hij zijn haren naar achteren had geschud)ons welkom heette.
Vreemd, dat was het wel maar het was ook wel weer grappig. Moest dit restaurant nu zorgen voor culinair genot? Al snel kwamen andere obers en vrouwen gekleed in kokskleren met dito haarnetjes naar binnen. Een uurtje later zaten we, terwijl het restaurant snel vol liep met gasten, te genieten van paella de marisco (paella met kreeft, krab etc., zie foto boven) die werkelijk heerlijk was. Paella moet klaar worden gemaakt terwijl je erop wacht (half uur tot drie kwartier) en dat was hier het geval. Ze hadden hem eigenlijk wat langer moeten laten staan (met theedoeken erover) waardoor hij nu nog tamelijk vochtig was maar niettemin uitstekend. Verder aten we onder andere sopa de pescado (vissoep, foto hieronder), percebes en sloten het geheel af met tarta de chocolate. Ik keek om me heen en in niets leek dit restaurant op hetgeen we hadden aangetroffen bij binnenkomst. Hier werd gegeten en genoten.
Opnieuw doken wij in twee taxi’s de donkere nacht in en teruggekomen in Gijon leek het restaurant El Hórreo weer ver weg. Maar de smaken lagen nog vers in het geheugen. Een klein uitstapje in het donker dus maar daar gaan we nog wel eens naar terug. Bij daglicht. 
Eetsnob 