Tag Archives: Gijon

Tataki: Tonijn op z’n Oosters

27 feb

Tataki

Dit is een wereldwijd bekend gerecht, maar je verwacht het niet op een menukaart in Noord-Spanje. Wij waren in Gijon en genieten daar meestal vooral van de Asturiaanse specialiteiten zoals Pastel de Cabracho (vispaté van de schorpioenvis), Zamburinas (schelpdier), Chuletillas (lamskoteletjes) en Ensalada Mixta. In Restaurant La Galana, op het Plaza Major stond naast de Cazuela de la Abuela (stoofpotje van oma) en uienstampot met inktvis, ineens deze vreemde eend in de bij op de kaart. Proberen dus. Tataki is een Oosterse bereiding van vis, deze keer tonijn. De vis wordt in de azijn gedoopt en dan door de sesamzaadjes gehaald en in een droge koekenpan op hoog vuur gebakken. Lekker met deze sausjes: wasabischuim,  zoute sojasaus en pepermayonaise.

Tags: , , ,

Scherp als een mes

20 mrt

Ze zeggen wel eens dat je een goed kok herkent aan de scherpte van zijn messen. Uiteraard is goed gereedschap onontbeerlijk in de keuken. In de praktijk betekent dit vaak dat je pas weet wat goed gereedschap (ik doel hier op messen) is als je dat ene mes gekocht hebt waarbij alle voorgaande in het niets verdwijnen. Maar messen zijn ook erg duur (50 tot 100 Euro is geen opzienbarende prijs) en dus zal menigeen aarzelen voordat hij of zij overgaat tot aankoop. Welk mes je moet kopen is heel persoonlijk. Ik heb nog steeds een groentenmes (handvat zes keer gelijmd) dat bij de Blokker vandaan komt. Belangrijkste kenmerk van een mes is dat het stabiel (stug) moet zijn. Goed in de hand liggend en in natuurlijk evenwicht tijdens het snijden. Vrijwel alle goedkope messen zijn gemaakt van goedkoop staal en hebben een te dunne rug. Kijk vooral ook naar het handvat dat goed in je hand moet passen. Let verder goed op dat het mes voor jou zwaar genoeg is om prettig in de hand te liggen.

Onlangs tikte ik in Gijon (Noord Spanje, zie hier voor meer informatie over deze heerlijke stad) een nieuw groentenmes van Arcos (Belgische messenfabrikant) op dat 50 Euro koste. Op de foto hierboven is het het onderste mes. Het mes daarboven is een visfileermes en eenmaal gebruikt begrijp je dat je daar niet zonder kunt. Het fileermes is overigens één van de weinige messen die niet stabiel zijn maar juist flexibel (om onder de huid makkelijk mee te kunnen ‘glijden’ tijdens het fileren). Laatste op de foto is een hakbijltje waarmee soepel afgerekend wordt met welk bot dan ook. Fileermes en hakbijl zijn beiden van de Duitse messenfabrikant Wüsthof.

Natuurlijk moeten messen ook scherp zijn. Vuistregel is als volgt. Hou het mes in het licht (snijkant, kan een lamp of zonlicht zijn). Reflecteert het mes dan weet je dat er oneffenheden op de snijkant zitten. Zijn het maar een paar kleine oplichtende puntjes dan is er nog niets aan de hand. Zie je er meerdere dan moet je het mes slijpen of laten slijpen. Wij hebben onlangs het ideale messenslijper gekocht, zie onder op de foto. Het is de “Vulkanus messenslijper edelstaal”. Met een paar bewegingen is je mes weer vlijmscherp. Niet goedkoop maar een ideaal cadeau en gaat een leven mee.

Tags: , , , , , , , , , , , , ,

Citytrip Gijon – 12 druiven klokslag 12 uur, oudejaarsnacht

16 jan


La PLaza Mayor is een prachtig plein in het hartje van Gijon, Noord Spanje. Toen wij rond oud en nieuw een week in dit mooie stadje waren neergestreken was dit plein een vaste plek om af te spreken en wel in de lange bar “El Botico Indiana” waar men ons overigens tipte voor de eerste cuinaire avond in restaurant “El Globo”. Op zoek naar een culinaire plek voor het oudjaar was ons oog gevallen op restaurant “La Galana”, een prachtig, ruim en modern restaurant, aan La Plaza Mayor. Jammer genoeg gaat deze blog niet over de lekkernijen die we daar opgediend kregen. Het eten was buitengewoon en ergerlijk slecht. Daar dus geen woord meer over omdat wij nu eenmaal schrijven over smaak, genieten, bijzondere plaatsen en bijzonder eten en vergeten wij de mislukkingen, het slechte koken of de aanfluitingen voor het verhemelte.

Maar wel bijzonder was het ritueel van de 12 druiven om 00.00 uur op oudejaarsavond. Wanneer de klok 12 maal slaat eet heel Spanje, op de maat van de klok, 12 druiven. 12 slagen 12 druiven. Die druiven noemen ze de “Uvas de Suerte” (druiven voor geluk). De traditie stamt uit het begin van de 20-ste eeuw als gevolg van een overvloedige druivenoogst en er wordt verteld dat het een prachtige marketingactie van Spaanse druivenboeren zou zijn geweest. Maar vanaf dat moment zit  heel Spanje, kort voor middernacht, naar de televisie te kijken waar traditioneel het beroemde klokkenspel op de Puerta del Sol in Madrid te zien is tot het aftellen gaat beginnen. Lukt het om 12 druiven in 12 klokslagen naar binnen te krijgen? Zeker niet, maar hilarisch is het wel.

Wij telden in Gijon af, aan La Plaza Mayor en onderstaand filmpje van dat moment vond ik net op YouTube. Wij waren daarbij, de burgemeester houdt een toespraak, honderden mensen samengepakt op het plein, gele mutsen, gele ballonnen en 12 druiven. Weer eens iets heel anders.

Tags: , , , , ,

Citytrip Gijon – Noord Spanje (restaurant El Hórreo)

9 jan

Vliegtuig Amsterdam naar Madrid, korte overstap en dan door naar het gastvrije Gijon, een stad ter grootte van Utrecht aan de Noordkust van Spanje. Bij het dalen luisterde ik samen met mijn Spaanse buurman naar de informatie van de purser en keken elkaar bij toeval aan toen deze vertelde dat het 15 graden Celsius was. Een blik van verstandhouding want wij beiden vonden dat (hartje winter in Nederland, koud en vriezend) een aangenaam bericht. Dus ratelde hij even later in rap Spaans verder, over Gijon, de mensen maar uiteindelijk uiteraard ook over eten (daar praten wij maar ook Spanjaarden graag over). Hij tipte ons op een aantal restaurants waar we naar toe moesten gaan, waaronder El Hórreo (De Hooischuur, typisch voor Asturias, op palen!) in Antromero.

Enkele dagen later was het zover en in twee taxi’s lieten we ons naar El Hórreo brengen. Doordat we in het donker vertrokken waren we al snel gedesoriënteerd en na een klein half uur  stopten we voor een restaurant in the middle of nowhere. Met piepende banden stoven de taxi’s weg en wij liepen naar de ingang. We waren aan de vroege kant en schoven dus, in het totaal verlaten lokaal, direct richting de bar. Daar werden welkom geheten door een half tandeloze rondbuikige man die (nadat hij zijn haren naar achteren had geschud)ons welkom heette.

Vreemd, dat was het wel maar het was ook wel weer grappig. Moest dit restaurant nu zorgen voor  culinair genot? Al snel kwamen andere obers en vrouwen gekleed in kokskleren met dito haarnetjes naar binnen. Een uurtje later zaten we, terwijl het restaurant snel vol liep met gasten, te genieten van paella de marisco (paella met kreeft, krab etc., zie foto boven) die werkelijk heerlijk was. Paella moet klaar worden gemaakt terwijl je erop wacht (half uur tot drie kwartier) en dat was hier het geval. Ze hadden hem eigenlijk wat langer moeten laten staan (met theedoeken erover) waardoor hij nu nog tamelijk vochtig was maar niettemin uitstekend. Verder aten we  onder andere sopa de pescado (vissoep, foto hieronder), percebes en sloten het geheel af met tarta de chocolate. Ik keek om me heen en in niets leek dit restaurant op hetgeen we hadden aangetroffen bij binnenkomst. Hier werd gegeten en genoten.

Opnieuw doken wij in twee taxi’s de donkere nacht in en teruggekomen in Gijon leek het restaurant El Hórreo weer ver weg. Maar de smaken lagen nog vers in het geheugen. Een klein uitstapje in het donker dus maar daar gaan we nog wel eens naar terug. Bij daglicht. 

Tags: , , , , , ,

Citytrip Gijon (Noord Spanje) – El Globo

2 jan

Aan de Noordkust van Spanje, tussen La Coruña en Santander, ligt de kleine stad Gijon (275.000 inwoners) waar wij de afgelopen week verbleven en dat is ons meer dan goed bevallen. Gijon heeft één van de grootste havens van Spanje en het is dan ook niet vreemd dat allerlei soorten vis daar rijkelijk voorhanden zijn. De komende weken zullen we met enige regelmaat over dit geweldige, levendige stadje bloggen en daarbij ligt uiteraard het accent op het eten en de eetgelegenheden.

Toen we in Brussel waren werden we via hashtag #durftevragen gewezen op restaurant “Vincent” wat een geweldige belevenis opleverde. In Gijon kozen voor een andere belangrijke bron voor tips door gewoon om ons heen te vragen. Spanjaarden praten als geen ander (en lang !) over eten en willen maar wat graag je helpen bij het vinden van een restaurant. Op de eerste avond werden we gewezen op “El Globo“, een typisch Spaanse gelegenheid – restaurant en café in een geheel -, rondrennende obers, die avond afgeladen met mensen en dus was het aantal decibels navenant. Daar moet je even aan wennen want dat is wel even iets anders dan de vaak stille restaurants in Nederland. Leven in de brouwerij dus en een geweldige kaart, een echte aanrader!

Om deze serie eetblogs over Gijon goed af te trappen hieronder het menu van die eerste avond. Altijd aan te raden is om niet per persoon te bestellen maar om alles samen te delen, dat is in Spanje heel gewoon en wordt aangegeven met de termen ‘a picar’ of ‘a compartir’.

1. Pastel de Cabrales (vispaté van cabracho, de rode schorpioenvis), klassiek gegeten met toastjes en  1 of meerdere sausen)

 

 

 

 

2. Croquetas caseras, huisgemaakte kroketjes, dit keer gevuld met ham maar vaak ook met bacalou (stokvis)

 

 

 

 

 

3. Alemejas a la marina, Venusschelpje in saus van groene kruiden, knoflook en olie

 

 

 

 

4. Esparragos. Asperges, in een beslagje gefrituurd en ditmaal gevuld met ham en daarnaast een saus van Cabrales (sterke kaas van koe, geit en schaap)

 

 

5. Lubina al ajo. Zeebaars in veel kort gebakken plakjes knoflook

 

 

 

 

6. Oricios. Zee-egeltjes (oktober tot mei)

 

 

 

 

7. Jamon Iberico. Ham, in niets te vergelijken met Nederlands ham, smelt bijna letterlijk op de tong

 

 

 

 

8. Cecina. Gedroogd rookvlees

Tags: , , , , , , , , , , , , , ,

%d bloggers liken dit: