De Torta del Casar schijnt een van de beste kazen ter wereld te zijn. Hij is in ieder geval erg lekker. Hij wordt gemaakt van rauwe melk van Churraschapen. De melk wordt gestremd met een plantaardig middel, afkomstig van de wilde artisjok. De naam van de kaas komt van Casar de Caceras, de plaats van herkomst in de regio Extramadura in het Zuidwesten van Spanje.
De kaas is een soort fondue in zichzelf. Eerst dachten we dat hij was leeggehaald, gesmolten en vervolgens weer in de korst gegoten. Maar nee, de kaas is van zichzelf zo zacht en romig van binnen. Je snijd gewoon de bovenkorst eraf en voila. In Zuid Spanje zie je hem vaak op de kaart staan als tapa of voorgerecht. Bestel er een voor 3 tot 4 personen ‘a compartir’ (om te delen), want het is een grote machtige kaas. Lekker leeglepelen met stukjes brood of toast. Wij bestelden deze Torta Casar bij restaurant Mariano in Malaga (in meerdere opzichten een goed restaurant). Zij serveren er drie marmelades bij; rood fruit, sinaasappel en ui. Een echte traktatie. En de 20€ die we er voor betaalden was het meer dan waard. Dit smaakje blijft me bij. En dat gebeurt niet zo vaak.
Als je jezelf eetsnob noemt, dan word je door anderen ook zo gepercipieerd. Voorheen wisten vrienden en familie ook al dat we van lekker eten houden en aardig kunnen koken, maar nu met die naam heeft het toch een andere lading. We merken toch dat velen zich verontschuldigen voor hun kookkunst en restaurant-keuzes : ” Het zal wel niet jullie standaard zijn”, of “we hopen maar dat het lekker is”. Alsof we alleen nog pasta met truffel eten met gouden bestek. Lekker hoeft niet altijd ingewikkeld of duur te zijn. Maar ja, een snob is een snob.
Eetsnob 