We schreven er al vaker over; het gebrek aan lunchcultuur in Nederland. Daarom gaan we als het even kan regelmatig de grens over. Maar het kan ook dichtbij, bij Bouillabaise in Harderwijk. Terwijl de rest een broodje kroket eet in het Dolfinarium, duiken wij onder de oude stadsmuur door naar de Viachmarkt. Prachtig plein met horeca op stand
Huizen heeft er een restaurant bij: Cornelisz. 7 dagen per week de hele dag open. Een uitgebreide kleine kaart en een wat kleinere grote kaart. De wijnkaart spant de kroon: veel keus.
Prettige bediening, mooie zaak en al behoorlijk populair. In het weekend moet je echt reserveren. Wij aten Magret de Canard en Iberico ribstuk. Goed gemaakt. Aanrader.
We moesten er hoognodig weer eens even tussenuit. Niet te ver, maar wel genieten. Zo kwamen we terecht in Leuven. Prachtig stadje, waar ik 20 jaar geleden nog een dik half jaar heb gestudeerd. Kon me toen geen toprestaurants veroorloven en wist dus ook niet waar ze zaten. Maar ja, 20 jaar; dan is toch alles veranderd. Zo ook de Muntstraat. Waar ik 20 jaar geleden me tegoed deed aan shoarma en pizza (sorry, het heette toen in de volksmond dan ook de Vreetstraat)), was nu een heuse wijk met restaurants verschenen. Van culi tot studentenkroeg. Na een aantal heerlijk wijntjes en herinneringen streken we neer in Tres Simple, Tres Luxe. Je kunt er zowel terecht voor een heerlijke Tapa als voor een gerecht met gastronomisch tintje.
Dit is wat wij bestelden:
Vooraf: Lookbroodjes met manchego en gerookte paprika en Tagliata van Rundvlees. De Lookbroodjes waren wat simpel: Turks brood, gegrild met knoflook en kaas. De Tagliata was ook simpel, maar van bijzondere kwaliteit. Nog net geen Kobe-rund!
Hoofdgerecht: Vol-au-vent van Koekoek (Mechelse Koekoek is een kippenras) met foi gras (eendenlever) en mousseline (zeer luchtige Hollandaisesaus). De vol-au-vent begrepen we niet echt: er was geen deeg te zien; van oudsher is het namelijk een pastei (voor een leuke blog hierover klik hier). Maar evengoed was het lekker.
Gelakte eend met gewokte groente en sobanoedels; dat zijn Japanse noedels van boekweit (boekweit is geen graan, maar het zijn de vruchtjes van een kruidachtige plant). De gelakte eend was heerlijk, lekker Oosters. Wijntje erbij. Topavond.
Meer over Tressimple/Tresluxe
Vliegtuig Amsterdam naar Madrid, korte overstap en dan door naar het gastvrije Gijon, een stad ter grootte van Utrecht aan de Noordkust van Spanje. Bij het dalen luisterde ik samen met mijn Spaanse buurman naar de informatie van de purser en keken elkaar bij toeval aan toen deze vertelde dat het 15 graden Celsius was. Een blik van verstandhouding want wij beiden vonden dat (hartje winter in Nederland, koud en vriezend) een aangenaam bericht. Dus ratelde hij even later in rap Spaans verder, over Gijon, de mensen maar uiteindelijk uiteraard ook over eten (daar praten wij maar ook Spanjaarden graag over). Hij tipte ons op een aantal restaurants waar we naar toe moesten gaan, waaronder El Hórreo (De Hooischuur, typisch voor Asturias, op palen!) in Antromero.
Enkele dagen later was het zover en in twee taxi’s lieten we ons naar El Hórreo brengen. Doordat we in het donker vertrokken waren we al snel gedesoriënteerd en na een klein half uur stopten we voor een restaurant in the middle of nowhere. Met piepende banden stoven de taxi’s weg en wij liepen naar de ingang. We waren aan de vroege kant en schoven dus, in het totaal verlaten lokaal, direct richting de bar. Daar werden welkom geheten door een half tandeloze rondbuikige man die (nadat hij zijn haren naar achteren had geschud)ons welkom heette.
Vreemd, dat was het wel maar het was ook wel weer grappig. Moest dit restaurant nu zorgen voor culinair genot? Al snel kwamen andere obers en vrouwen gekleed in kokskleren met dito haarnetjes naar binnen. Een uurtje later zaten we, terwijl het restaurant snel vol liep met gasten, te genieten van paella de marisco (paella met kreeft, krab etc., zie foto boven) die werkelijk heerlijk was. Paella moet klaar worden gemaakt terwijl je erop wacht (half uur tot drie kwartier) en dat was hier het geval. Ze hadden hem eigenlijk wat langer moeten laten staan (met theedoeken erover) waardoor hij nu nog tamelijk vochtig was maar niettemin uitstekend. Verder aten we onder andere sopa de pescado (vissoep, foto hieronder), percebes en sloten het geheel af met tarta de chocolate. Ik keek om me heen en in niets leek dit restaurant op hetgeen we hadden aangetroffen bij binnenkomst. Hier werd gegeten en genoten.
Opnieuw doken wij in twee taxi’s de donkere nacht in en teruggekomen in Gijon leek het restaurant El Hórreo weer ver weg. Maar de smaken lagen nog vers in het geheugen. Een klein uitstapje in het donker dus maar daar gaan we nog wel eens naar terug. Bij daglicht. 
Eetsnob 
